Titel: Titanic Jaar: 1997 Regisseur: James Cameron Acteurs: Leonardo DiCaprio, Kate Winslet, Billy Zane, Kathy Bates, Frances Fisher, Gloria Stuart en anderen Genre: Avontuur, Drama, Geschiedenis 11 Oscars gewonnen: Best Picture, Best Director (James Cameron), Best Art Direction-Set Decoration, Best Cinematography, Best Costume Design, Best Effects-Visual Effects, Best Film Editing, Best Music-Original Dramatic Score, Best Music-Original Song, Best Sound 3 Oscar nominaties: Best Actress in a Leading Role (Kate Winslet), Best Actress in a Supporting Role (Gloria Stuart), Beste Makeup
Het is 100 jaar geleden dat de Titanic in aanvaring kwam met een ijsberg en zonk. 1522 mensen kwamen die nacht om het leven.
Het was niet de grootste scheepsramp uit de geschiedenis, wel de meest bekende. Iedereen heeft de film 'Titanic' van James Cameron zeker al eens een keertje gezien. En wie dit nog niet heeft gedaan, moet er dringend werk van maken. De film is een klassieker die het dramatische verhaal vertelt van het zinkende schip 'Titanic'. Cameron maakte de film nog emotioneler en persoonlijker door er het fictionele verhaal van Jack (Leonardo diCaprio) en Rose (Kate Winslett) in te verweven.
Naar aanleiding van de honderdste verjaardag is 'Titanic' terug op het grote scherm te zien. Ditmaal in 3D, en ik ben deze natuurlijk gaan kijken...
In tegenstelling tot vele anderen, was ik eigenlijk een beetje teleurgesteld. Ik vond de 3D niet de toegevoegde waarde die men had beloofd. Net zoals in vele andere films vind ik de 3D hier weer niet goed genoeg, ik had het ook spectaculairder verwacht. Ik had een groot probleem om de film scherp te kunnen zien. Het probleem was dat het 'focuspunt' wel scherp was, waar de camera dus op gericht is eigenlijk, maar de rest er rond had een flou waardoor het voor mij wazig overkwam. Dat vond ik wel jammer, want zo kun je maar één deel van de film volgen, terwijl ik ook graag op de details in de achtergrond let. Dat ging nu gewoon niet.
Buiten de 3D vond ik het wel eens leuk om deze film op het grote scherm te zien. Die film hoort daar gewoon, en komt daar dus helemaal tot zijn recht. Een bioscoop is gewoon niet te vergelijken met de kleine televisie bij je thuis. Het nadeel was natuurlijk dat ik hem al had gezien... Meerdere keren zelfs. Ik wist dus wat er ging gebeuren en dat haalde de spanning toch wat weg. Maar ja, je blijft hopen dat het schip de ijsberg niet raakt en je gelooft dat Jack en Rose het deze keer wél gaan redden... Ach ja... Het mocht niet zijn.
Woensdag (4 april) ben ik in Antwerpen in de Koningin Elisabethzaal naar ‘Robin Hood’, de musical van Studio 100 gaan kijken.
De musical is een herneming van de originele versie die in première ging in 2001. Zowel het verhaal als de liedjes zijn dezelfde. De cast daarentegen is helemaal anders.
Het verhaal is wel gekend. Koning Richard van Engeland is op kruistocht waardoor zijn broer Jan de troon overneemt. Maar deze koning Jan blijkt allesbehalve goedaardig te zijn. Hij berooft, samen met de Sheriff van Nothingham, het volk door hoge belastingen op te leggen. Al wie niet betaalt, wordt opgesloten. Robin Hood komt op voor het volk. Hij steelt van koning Jan en geeft alles terug aan de eigenaars. Maar dan wordt Robin verliefd op Marianne, de dochter van koning Richard. Zal het Robin lukken zijn strijd met koning Jan te winnen?
Ik heb in 2001 de originele versie gezien. Ik was toen 9 jaar maar toch kan ik me er nog heel wat van herinneren. Ik heb veel musicals van Studio 100 en Music Hall gezien: Assepoester, Pinokkio, Peter Pan, Doornroosje, De 3 Biggetjes, The Sound of Music, ... maar Robin Hood was mijn grootste favoriet. Het verhaal ging niet zomaar over prinsessen en heksen, maar over een echte held waar ik naar opkeek. Robin Hood was mijn grote held en ik wilde ook zo zijn. Mijn zus had ook de cd van de musical en die liedjes kende ik woord per woord vanbuiten, nog steeds trouwens.
Mijn verwachtingen waren dus groot. En toen ik wist dat de musical een exacte kopie ging zijn van de versie die ik gezien had in 2001, verwachtte ik er niet te veel van. En dan Jelle Cleymans als Robin Hood en de eeuwige Studio100-prinses Free Souffriau als Marianne leken me een vreemde keuze. Maar toch was ik nog enorm benieuwd.
En wat was ik aangenaam verrast! De acteurs waren geweldig. Jelle Cleymans was perfect als Robin Hood. Ik wist dat hij een goed acteur was, maar ik dacht niet dat hij gepast zou zijn voor deze rol. Ik zat er dus helemaal naast, hij was super! Ook Free Souffriau was goed, zoals altijd eigenlijk. Het was leuk dat Koen Crucke en Peter Van de Velde opnieuw respectievelijk hun rol van koning Jan en Kleine Jan op zich namen, en ook zij deden het weer uitstekend. Waar ik eigenlijk nog het meeste bang voor was, was voor Peter Thyssen als de Sheriff van Nothingham. Ik kende hem eigenlijk als 'Prins Maurice' van de musical Doornroosje, een beetje de 'belachelijke' rol die vooral de grappige noot moest brengen. Ik vroeg me dan ook af of hij de gemenerik die Door van Boeckel altijd perfect wist neer te zetten tot leven kon wekken. Hij was perfect! Hij was gemeen, hij kon goed zingen, zijn mimiek bleef altijd juist, hij was precies hoe het moest zijn.
Mijn vooroordelen waren dus absoluut niet op hun plaats en ik heb genoten van de musical!
Het was echt een beetje nostalgie voor mij! De liedjes die ik mee kon zingen, de jaloezie naar Marianne omdat zij de stoere Robin Hood krijgt, de walging naar de sheriff toe, het kwam allemaal weer naar boven.
Er waren ook een paar nieuwe dingen, zo waren de twee rollen die Walter Baele op zich nam een leuke komische noot. Hij speelde enerzijds 'Simpele Joe', één van de bewoners van het bos en tevens vriend van Robin, alleen was hij een beetje simpel van geest. Anderzijds speelde hij een bewaker met een verwijfd kantje. Hij was goed en de kinderen in de zaal konden zijn humor wel smaken!
Het ensemble (de personen die niet echt een vaste rol hebben en hier fungeren als bewoners van het bos) was in deze musical sterk verlaagd in aantal. Tegenover de musical van 2001 zijn er zeker een tiental mensen geschrapt. Toch was dit niet slecht. Het was persoonlijker en het waren stuk voor stuk goede zangers, dansers en acteurs.
Een paar dingen vond ik minder goed, maar daarom niet slecht:
- Prinses Marianne (Free Souffriau) zong de liedjes op een iets andere toon dan de Marianne in 2001. Dat vond ik wel jammer, maar dat is natuurlijk omdat ik kan vergelijken. Ik was de liedjes net iets anders gewoon.
- Chris Cauwenberghs leek me een beetje onwennig in zijn rol als 'Broeder Tuck'. Het leek alsof hij zich niet altijd honderd procent aan zijn tekst hield, wat wel eens meer gebeurt in het theater, maar de andere acteurs deden dit niet. Daardoor leek hij een beetje een buitenbeentje. Maar het kan ook een toevalligheid zijn want hij heeft toch al veel ervaring met bijvoorbeeld de Plopshows waar hij altijd de rol van kabouter Lui op zich neemt.
Nog enkele grappige dingen:
- In de tekst waren enkele grappen verwerkt die verwezen naar andere producten, shows of series van Studio100. Zo zei Broeder Tuck (ook wel gekend als kabouter Lui bij Plop) wel eens enkele gekende oneliners als: 'Ik word daar zo moe van' en 'Dag iedereeeeeeen'.
- Er leek even iets mis te gaan wanneer er opeens een grote steekvlam uit een lantaarn kwam. Het viel niet erg hard op, maar de blik van Walter Baele op dat moment sprak boekdelen.
De musical is een echte aanrader voor jong en oud. Misschien ben ik niet het doelpubliek van Studio100, ik heb toch enorm genoten. Het was perfect!
Regisseur: Gert Verhulst Schrijvers: Hans Bourlon en Gert Verhulst Acteurs: Jelle Cleymans, Free Souffriau, Koen Crucke, Peter Thyssen, Chris Cauwenberghs, Peter Van de Velde, Walter Baele, Patrick Onzia, Evert Verswyvel - Pieter Vreys - Remi De Smet, Canick Hermans, Dennis Willekens, Nick Fleuren, Helen Geets, Joke Bleyenberg, Nathalie De Mey, Nordin De Moor, Sandor Stürbl, Sjoerd Oomen, Sven Tummeleer en Tim Van Der Straeten Muzikanten: Kristof Aerts, Hans Verhulst, Marc Goris, Hannes De Maeyer, Paul De Coninck, Arne Lagatie, Stijn Norga, Jonas Van Hoeydonck en Els Wilmaers o.l.v. Dirk De Caluwe
Mijn zus werd vandaag 18 jaar. En dat moest gevierd worden!
Dus ik ben aan het bakken geslagen en ik heb geprobeerd enkele cupcakes in elkaar te flansen.
Het zag er in ieder geval al beter uit dan de whoopies van vorige keer...
Cake is dan ook mijn specialiteit, maar het versieren had ik nog nooit gedaan.
En dit is het resultaat:
Voor een schoolopdracht heb ik verschillende mensen op straat moeten interviewen. Een voxpop zoals dat in vaktermen heet. Mijn vraag aan deze mensen was simpel:
Verkiest u een Vlaamse film of kijkt u toch liever naar een film uit Hollywood?
CC BY-SA 2.0 Philld
De Vlaamse film wint aan populariteit. De kwaliteit van de verhalen stijgt en de acteerprestaties zijn zeer goed. De Oscarnominatie voor Rundskop is hier het ultieme bewijs van. Maar wat kiest de gewone Vlaming: een Vlaamse of een Amerikaanse film?
Het resultaat kan u bekijken op mijn 'schoolblog', die u kan vinden door op deze link te klikken.
Gisteren stond het internet er opeens vol mee!
Facebook, Twitter, Youtube en andere sociale media stonden vol met 1 filmpje dat overal gedeeld werd: 'Kony 2012'.
Het filmpje is een mini-documentaire van 'Invisible Children Inc'. Een grote groep jongeren die opkomen voor kinderen in nood in Afrika.
Aan het woord is Jason Russell. Hij vertelt het verhaal van Jacob, een jongen die hij ontmoette in Afrika en die een vriend is geworden. Hij laat beelden zien van Jacob en honderden andere kinderen die niet in hun eigen huis kunnen slapen omdat er dan te veel kans is dat ze worden ontvoerd.
Er verdwijnen regelmatig kinderen in Uganda (Centraal Afrika). Ze worden ontvoerd door LRA, een rebellengroep die de jongens gebruikt als kindsoldaten en meisje als sekslavinnen. Deze groep staat onder leiding van Kony.
Sinds kort heeft de Verenigde Staten militairen gestuurd naar Uganda om Kony te arresteren en te vervolgen. Maar ze dreigen op deze beslissing terug te komen omdat ze hem niet vinden.
(c) Invisible Children Inc.
Daar wil 'Invisible Children Inc' iets aan doen. Ze willen een 'leger' maken met zoveel mogelijk jongeren die strijden TEGEN de rebellengroep, tegen Kony en vóór de veiligheid van alle kinderen en jongeren in de wereld. Met dit 'leger' is er nu een actie gepland. Iedereen moet Kony bekend maken, want het probleem is dat niemand weet wie hij eigenlijk is. Door hem 'beroemd' te maken en hem extra onder de aandacht te brengen, zal het voor Kony veel moeilijker worden om zichzelf te verstoppen en voelt Amerika meer druk om verder te gaan in hun participatie om Kony te arresteren en de ontvoeringen te stoppen.
Deze oproep geldt voor iedereen: MAAK KONY BEKEND!! Verspreid het filmpje op Facebook en Twitter, zorg ervoor dat al je vrienden hetzelfde doen. En als je nog meer wil doen: deel flyers uit, hang posters op, praat erover... 20 april is de dag waarop iedereen opgeroepen wordt om de grote steden vol te hangen met posters, flyers, doeken met het gezicht van Kony.
Het maakt niet uit wat je doet, hoe groot of klein de actie is die je onderneemt, die ene persoon meer kan het verschil maken. Als alle jongeren in de wereld hetzelfde doel voor ogen hebben, kunnen we ervoor zorgen dat het lukt.
Er is in die 2 dagen dat het filmpje online staat al veel reactie gekomen. Velen willen helpen, maar anderen staan ook zeer kritisch tegenover de actie. Mijn opinie is deze: je hoeft niets te kopen, betalen of doneren aan deze actie. Dat is nu eenmaal iets wat je zelf beslist. Er zijn zoveel non-profit organisaties die als corrupt worden aanzien of kritiek krijgen op wat ze doen. Ik denk dat vooral de boodschap die deze groep brengt belangrijk is. Als wij internetgebruikers kunnen helpen een crimineel te pakken te krijgen door een filmpje te delen een een boodschap uit te dragen, waarom zou je het dan niet doen? Laat de actie bekend worden, als het zo honderden, duizenden kinderen helpt! Er is bij veel zaken al gebleken hoeveel invloed het internet, en dan vooral de sociale media zoals Twitter, Facebook en blogs, kan hebben. Een grote massa kan iets bereiken, en daarvoor hoeft geen geld aan te pas te komen.
Ik vraag jullie een kleine moeite, neem een halfuurtje de tijd om de documentaire te bekijken, het is van levensbelang. En daarna doe je wat je zelf wil. Maar weet dat één kleine klik om het filmpje te delen of Facebook al een groot verschil kan maken!
Ik heb mijn kookkunsten nog eens bovengehaald en Whoopies gemaakt.
Voor mijn verjaardag had ik van twee vriendinnen een kookboek en een bakplaat voor 'Whoopies' gekregen. Dus het werd wel eens tijd dat ik die ging uittesten.
Wat zijn Whoopies? Wel, simpel uitgelegd zijn dat eigenlijk gewoon twee platte cakejes met een crèmeke tussen en het geheel is ongeveer zo groot als een macaron. Lekker dacht ik...
Maar amai, is me dat tegengevallen!
Ik had gekozen voor de Whoopies met chocolade en passievrucht. Het leek een heerlijke combinatie en de foto zag er ook veelbelovend uit. Vertrouw dus nooit een foto in een kookboek...
Ik heb het recept perfect tot op de letter gevolgd. Hieronder kan je eens vergelijken. Boven, de foto uit het kookboek van hoe ze eruit zouden moeten zien, onder hoe ze er in het echt uitzagen.
Kookboek-Whoopies
Echte Whoopies
Ik dacht al dat het niet kon hoor. Er moest meer dan 50 gram cacao én dan nog eens 200 gram pure chocolade in het deeg, dan kan het niet anders dan dat die bruin worden. In het kookboek leek er niet eens chocolade in te zitten...
Ze waren véél te zwaar, er zat echt veel te veel chocolade in en de eieren moesten niet gescheiden worden waardoor ze nog zwaarder waren. Het crèmeke was echt niet lekker, de passievrucht kon fris zijn, maar het kookboek zei dat er nog chocolade bij in moest, en dat was er echt te veel aan...
Volgende keer volg ik gewoon mijn eigen intuïtie. Kookboeken zijn niet te vertrouwen!
Het nieuwe reclamefilmpje vanThe Guardian is naar mijn mening geweldig. Ze willen met dit filmpje duidelijk maken hoeveel invloed media hebben op de mens en de maatschappij. Het leuke eraan is dat ze als voorbeeld het verhaal van de drie biggetje hebben genomen.
De drie biggetjes vermoordden de boze wolf omdat hij het strooien en houten huisje omver had geblazen. Maar de drie biggetjes worden opgepakt, want niemand mag moorden. De sociale media komen op gang en het hele internet schreeuwt om de vrijlating van de biggetjes (ze mogen zichzelf toch verdedigen?). Maar dan blijkt uit tests die in de krant verschijnen dat de wolf astma had en dus nooit die twee huisjes kon omverblazen. Iedereen verandert van mening en zijn in rouw, de wolf had niet gedood mogen worden. Bloemen worden gelegd op straat. Een rechtszaak volgt. Protestacties volgen... enz.
Het is grappig omdat het hier over het absurde sprookje van de drie biggetjes gaat, maar vergelijk het met een bestaand voorval en je zal veel gelijkenissen zien. Mensen hebben snel een uitspraak over iets en de media beïnvloed hen hier zeer sterk in. Eén artikel alleen al kan duizenden mensen van mening doen veranderen en op straat laten komen.
Het laat eigenlijk zien hoe belangrijk de verschillende media zijn, maar dat ze ook moeten oppassen met wat ze schrijven/vertellen, want zij zijn diegenen die het 'echte' nieuws naar de mensen brengt. Het volk gelooft wat er op het nieuws komt, wat er in de krant staat, en de informatie die gegeven wordt moet dan ook zo juist mogelijk zijn.
Hoera aan de journalist!
De jongeren van het Toneeltuinhuisje uit Weelde brengen in maart een toneelstuk over een jonge asielzoeker. Na de vele kritieken op staatssecretaris Maggie De Block en haar kennis over de dossiers asiel en migratie brengt dit jongerengezelschap de menselijke kant van het verhaal.
Het toneel speelt zich af in 1992 in Bosnië-Herzegovina waar de oorlog uitbreekt. De veertienjarige Mirad ziet zijn vader en zusje vermoord worden en vlucht naar België waar hij in een asielcentrum terechtkomt.
Het toneelstuk vindt plaats in het asielcentrum van Weelde. De voorstelling is een combinatie van verhalen, dans en beweging. In elke opvoering is er naast de honderdvijftig betaalde plaatsen ruimte voor vijftig asielzoekers. De toeschouwers zien zo een mogelijk verhaal van de persoon die naast hen zit.
De originele toneeltekst is geschreven in 1993 door de Nederlander Ad de Bont.
Met: Nic Andriessen, Sander Turelinckx, Liselotte Janssen, Lien Janssen, Annavere Van Senus, Sophie Dehaene, Arno Rombouts, Joris de Kruijf, Britt Pijpers, Liesse Dries, Lars Michiels, Sigrid Bevernage en Youness Iken.
De opvoeringen gaan door op 8, 9 en 10 maart 2012 telkens om 20u in het asielcentrum van Weelde.
Kaarten kosten € 6 in voorverkoop en € 7 aan de kassa.
Het bekendste filmfestival waar elke filmfreak naar uitkijkt is alweer gedaan. Jammer genoeg... maar het kan niet blijven duren natuurlijk. Dit jaar beslisten er toch wat meer Belgen de nacht te spenderen voor de televisie (of dat denk ik toch) en dit lag natuurlijk aan de oscarnominatie die Rundskop in de wacht sleepte. Nagelbijtend zaten we voor het scherm, vol ongeduld en spanning... Maar het heeft niet mogen zijn. België won ook deze keer niet de Oscar voor Beste Buitenlandse Film. Desalnietemin mogen we blij zijn voor Roskam en Schoenaerts. Hun carrière is, al dan niet in Hollywood, gelanceerd. Toch mogen we ook trots zijn, want er is wel een Belg die een Oscar heeft gewonnen! Ludovic Bource en het Brussels Philharmonic zorgden namelijk voor de muziek in de geprezen film 'The Artist' en kregen de welverdiende Oscar voor Beste Muziek. Dat 'The Artist' als grote winnaar uit de bus kwam, was geen grote verrassing, maar bewijst wel dat het niet altijd de volbloed-Amerikaanse films zijn die met de grote prijzen gaan lopen.
Je kon er gisteren niet naast kijken, de kranten stonden er vol mee: de Vlaamse pedofiel die door de Nederlander Alberto Stegeman ontmaskerd werd in het programma 'Undercover in Nederland'. De artikels waren erg om te lezen, de quotes die de journalisten gebruikten waren hard, heel hard.
Het verhaal gaat zo: Er bestaat een netwerk op het internet: Tor. Als je daarvan gebruik maakt kan je computer niet teruggevonden worden aan de hand van IP-adressen. Dit is eigenlijk een goed project want hierdoor kunnen journalisten in landen als Egypte en Syrië toch berichten over de situatie in hun land zonder dat iemand kan controleren wie de informatie de wereld instuurt. Het erge van de hele zaak is dat pedofielien gebruik maken van dit netwerk om kinderporno en sites met elkaar te delen zonder dat iemand hen kan traceren. Het initiatief 'Anonymous', bekend van de gehackte websites waaronder die van de FBI van Amerika en de Verenigde Naties, ontdekte dit en meldde dit bij justitie omdat dit voor hen absoluut niet door de beugel kon. Maar de justities van Nederland en België deden niet veel met deze tip. Daarom is 'Anonymous' naar het Nederlandse televisieprogramma gestapt en gaf hen dezelfde informatie. Alberto Stegeman spoorde een pedofiel op en kon een afspraak met hem maken. De pedofiel bleek een Vlaming te zijn. Het werd Alberto snel duidelijk dat dit een pedofiel was die geen enkel moreel besef had. Hij was tot alles in staat om te krijgen wat hij wilde. Hij had verlangens om jonge meisje te misbruiken en martelen. Stegeman sprak een tweede keer met hem af en kon hem laten arresteren voor het plannen van het misbruiken van een minderjarige en bezit van kinderporno. Daarvoor zal de Vlaming in Nederland terecht staan. In België zal hij terecht staan voor de verkrachting van zijn twee dochters.
Deze aflevering van 'Undercover in Nederland' kan je gratis herbekijken op de website van het Nederlandse SBS 6.
Ik walg van deze mensen. Ik sta telkens weer versteld dat er mensen bestaan die dit kunnen doen, die er zelfs nog maar aan kunnen denken! Het is verschrikkelijk dat er pedofielen vrij rondlopen waarvan bekend is tot wat zij in staat zijn. De slechte mensen kunnen blijkbaar veel doen voor ze zelfs maar mogen opgepakt worden door de politie.
Ik kijk erg op naar Stegeman, de Nederlander die steeds weer undercover gaat en wanpraktijken aan het licht brengt. Hij durft iets wat vele andere journalisten niet durven. Ik zou het niet kunnen. De rol blijven spelen terwijl de man die naast je zit walgelijke dingen aan het licht brengt. Chapeau voor deze Nederlander.
De Plankeniers hebben weer een nieuwe productie klaar staan!
Synopsis:
Na hun negatieve ervaringen met mannen hebben Simone, Vera en Betty resoluut het mannelijk juk van zich afgeschud en zijn ze knusjes met hun drieën op een appartement gaan wonen. Gedaan met de dwang om ten koste van alle eet- en snoepgewoonten terwille van de heer toch maar slank te willen blijven. Gedaan met de dwang om steeds modieus, licht en luchtig gekleed te lopen, en zo kou te lijden.
Op een dag komt de mannelijke overbuur het vrouwenappartement binnengedonderd. Zullen de vrouwen sterk genoeg zijn om te blijven weerstaan ?
Regie: Raf Meeuws Vertaling: Guido Maeremans Met: Marie Luyckx, Carine Wouters, Lut Van Hees, Ils Evers en Luc Vloemans
Wanneer: zaterdag 11 februari 2012
woensdag 15 februari 2012
vrijdag 17 februari 2012 (theatercafé)
zaterdag 18 februari 2012 (theatercafé)
Locatie: GC De Wouwer, Kloosterstraat, 2380 Ravels
Een meisje breekt alle regels om haar medemens te kunnen helpen...
Titel: The Help Jaar: 2011 Regisseur: Tate Taylor Schrijvers: Tate Taylor, Kathryn Stockett Acteurs: Emma Stone, Viola Davis, Octavia Spencer, Bryce Dallas Howard, Jessica Chastain, Ahna O'Reilly en anderen Genre: Dramaµ 1 Oscar gewonnen: Best Actress in a Supporting Role (Octavia Spencer) 3 Oscar nominaties: Best Picture, Best Actress (Viola Davis), Best Actress in a Supporting Role (Jessica Chastain) Synopsis:
Het verhaal speelt zich af in Amerika in de jaren 60 van de 20e eeuw. Eugenia 'Skeeter' Phelan is een blanke jonge vrouw die nog bij haar moeder woont. Ze is het niet anders gewoon dan dat zwarte vrouwen als meid werken voor de blanken. Zij respecteert deze mensen en is zelf ook opgevoed door zo'n meid. Ze merkt dat het gedrag van de 2e generatie (die eigenlijk opgevoed zijn door zwarte meiden) verandert, en dat zij geen respect meer hebben voor de vrouwen die hun eigenlijk hebben opgevoed. Ze wil hier iets aan veranderen en wil graag een open interview met Aibileen Clark, de meid die bij haar vriendin werkt. Maar de omstandigheden zijn niet mals. Zwarten worden sterk onderdrukt, ze moeten hard werken maar mogen niet eens naar het zelfde toilet als hun werkgeefster gaan. Aibileen wil eerst geen interview geven aan Skeeter omdat dit eigenlijk zelfs illegaal is. Er zijn verschillende regels waar zwarten zich aan moeten houden, zo mogen ze zelfs niet aan dezelfde tafel eten met een blank persoon. Uiteindelijk besluit Aibileen dat ze haar verhaal toch wil doen. Maar wil Skeeter het verhaal gepubliceerd krijgen, moet ze tientallen meiden overtuigen haar hun verhaal te doen. Zal haar dit lukken in deze omstandigheden?
Een wonderlijk mooie film! Echt prachtig. Deze film laat eigenlijk de tijd zien waarin zwarten uit de onderdrukking kwamen en eindelijk voor zichzelf wilden opkomen. De film toont mooie, erge, maar ook grappige momenten, het is echt een pareltje dat je zeker gezien moet hebben! Het verhaal is mooi (een blank meisje die tegen alle regels in wil opkomen voor haar onderdrukte medemens) en de acteerprestaties zijn super... Ook het decor is leuk, de fleurige kleuren van de jaren 60 maken het geheel echt af. Het verhaal blijft je verbazen, je weet dat het echt gebeurd is, maar sommige dingen zijn zo erg. Ik kan het me niet inbeelden dat mensen zo cru voor elkaar kunnen zijn, maar je weet dat het bestond, en nog steeds bestaat, kijk maar even rondom... Het is mooi dat iemand toch de regels wil breken en zo al haar 'vrienden' en familie tegen de borst stoot om op te komen voor haar medemens en voor haar waarden.
Je moet geen grote 'blockbuster' verwachten met veel actie en geweld. Maar het is ook geen artfilm waarbij je de film drie keer moet gezien hebben om de betekenis te vinden. Het ligt een beetje in het midden: een rustige film, maar door de schitterende acteerprestaties een mooie, grappige, leuke film met een boodschap. Echt een aanrader!
De examens zijn begonnen,
net zoals het ultra-slechte dag-en-nachtritme dat er bij hoort, waarbij dag eigenlijk mijn nacht wordt en andersom... Ach ja...
Toch zat de week vol met interessante, treurige en leuke nieuwtjes, hier even een selectie van wat ik de moeite vind om even te vermelden!
Zondag 15 januari 2012 (bij ons eigenlijk 16 januari, héél, héél vroeg 's morgens):
GOLDEN GLOBE AWARDS !!
Na de Oscars, de meest prestigieuze film- en televisieprijzen om te winnen in Amerika.
De presentator was weer Ricky Gervais, die weer voor de (gemene) grapjes tussendoor zorgde.
De grootste winnaars in film waren:
- Beste film (komedie of musical): The Artist
- Beste film (drama): The Descendants
- Beste regisseur: Martin Scorsese (Hugo)
- Beste scenario: Woody Allen (Midnight in Paris)
- Beste acteur (film drama): George Clooney (The Descendants)
- Beste acteur (film komedie of musical): Jean Dujardin (The Artist)
- Beste actrice (film drama): Meryl Streep (The Iron Lady)
- Beste actrice (film komedie of muscial): Michelle Williams (My Week with Marilyn)
- Beste animatiefilm: The Adventures of Tintin
- Beste niet-Engelstalige film:A Seperation (Iran)
De volledige lijst van winnaars van film en televisie vind je op de website van de Golden Globes.
Er was ook een Belgische film genomineerd voor 'Beste niet-Engelstalige film', namelijk: 'Le Gamin au Vélo'. Jammer genoeg geen prijs voor deze mooie film maar toch een plaats in de nominaties, wat ook al veel waard is.
Nederlands acteur Piet Römer is overleden in de nacht van maandag op dinsdag. Hij had een longontsteking en overleed in zijn slaap. Hij was 83 jaar.
We kennen hem van de Nederlandse serie 'Baantjer'.
Ik was vroeger een grote fan van Baantjer, en het was toch even schrikken toen ik hoorde dat hij overleden was. We zien hem namelijk nog elke dag op televisie met vele herhalingen van de serie.
Veel sterkte aan de familie.
'Rundskop' haalt de shortlist voor de Oscars voor de categorie 'Foreign Language' of de niet-Engelstalige films dus. De shortlist bevat 9 films die geselecteerd zijn uit een totaal van 64 (!) inzendingen. Het is dus al een hele prestatie om in deze shortlist te geraken. Volgende week wordt uit deze shortlist een selectie gemaakt van 5 films die dan de officiële genomineerden worden voor deze categorie. We hebben dus 50 procent kans om bij de genomineerden te geraken, allemaal duimen dus!
3 examens heb ik al achter de rug, nog 4 te gaan (verspreid over 2 weken). Tot nu toe zijn 'Mediaseminaries' en 'Geschiedenis van de Media' goed verlopen en ging 'Politiek: binnen- en buitenland' iets minder goed.
Maar ik zie het nog altijd zitten!
Nu nog vier, dus allemaal duimen voor mij!
Hoe een staking de mensen bij elkaar kan brengen...
Titel: Groenten uit Balen Jaar: 2011 Regisseur: Frank van Mechelen Schrijvers: Walter Van Den Broeck, Guido van Meir Acteurs: Evelien Bosmans, Stany Crets, Tiny Bertels, Michel Van Dousselaere, Clara Cleymans, Lucas Van den Eynde, Herwig Illegems en anderen Genre: Drama, Geschiedenis Synopsis:
Jan Debruyker werkt in de fabriek van 'Vieille Montagne' in Balen. Hij woont samen met zijn gezin in een arbeiderswoning in de cité. Zijn dochter Germaine is het leven in de vuile buurt beu, maar kan er niets aan veranderen. Ze werkt samen met haar beste vriendin in de GB in Mol en samen zoeken ze 's avonds betere oorden op. Het leven van het hele gezin wordt door elkaar geschud wanneer er een staking uitbreekt in de fabriek. Jan wil eigenlijk niet mee staken maar kan niet op tegen zijn collega's die niet akkoord zijn. Een onzekere tijd breekt aan voor zijn gezin, de staking zorgt voor een geldtekort en Germaine heeft nog te kampen met een extra probleem. Wat zal de staking hen brengen?
Het was een charmante film. Leuk om te zien, zeker als je uit de Kempen komt en je enkele plaatsen of gebruiken zou kunnen herkennen. Het is grappig om te zien hoe enkele acteurs het moeilijk hebben met het Kempisch dialect, maar over het algemeen doen ze dat heel goed. Het verhaal is afkomstig van een ouder toneelstuk, en kan misschien wat oubollig overkomen, toch vind ik de nostalgie van de hele film overal op het juiste niveau zitten. Het lijkt er soms wat over, maar bepaalde situaties zouden zich vroeger nu eenmaal op die manier hebben voorgedaan, en dit kan tot grappige momenten leiden. De veranderde insteek in het verhaal om Germaine, de dochter, eigenlijk te volgen, in plaats van de vader des huizes, lijkt me een goed idee. Het geeft een idee van hoe 'de jeugd' vroeger omging met problemen en gewoontes. Het mooie van de film was ook juist die grote kloof tussen de jongeren, de ouders en de opa die men meermaals liet merken.
Het was een mooie film en ik was verbaasd wanneer ik zag hoeveel volk er kwam kijken naar deze film. De grootste filmzaal zat vol, dit had ik nooit verwacht voor deze Vlaamse film. Ik woon natuurlijk wel in de Kempen, en dat kan er natuurlijk ook veel mee te maken hebben, velen kennen figuranten en locaties. Ook waren de Vlaamse acteurs met zijn allen aanwezig, al was het maar voor een kleine bijrol. Ik stond versteld van het aantal bekende acteurs en actrices die hier hun gezicht even lieten zien.
Toch bleef ik een beetje op mijn honger zitten. Het was geen slechte film, zeker eens de moeite om te gaan kijken, maar toch miste ik dat kleine iets dat van een film een meesterwerk kan maken.
Niet één van de beste Vlaamse films, maar zeker ook niet de slechtste.
Driekoningen, Driekoningen,
Geef mij nen nieuwen hoed!
Mijnen ouwe is versleten,
ons moeder magt nie weten,
ons vader heeft het geld,
op de rooster geteld.
Het is weer zo ver, het Driekoningen zingen!
Waar wij tot vorig jaar woonden, was het geen Driekoningen, maar 'Nieuwjaarke Zoete'.
Dan gingen wij op oudjaar de hele voormiddag heel het dorp rond. Zoveel mogelijk huizen moesten we gedaan krijgen, want 's middags moesten we thuis zijn. Dus goed vroeg beginnen, tot alle ergernis van de mensen die de deur open moesten doen...
Ik vond dat zo leuk, maar het was wel altijd heel koud, en mijn voeten waren 's middags bevroren.
Dat was dan ons extraatje voor het volgende jaar, we hoopten altijd op een grote buit.
Wat mij opvalt is dat dit minder en minder wordt gedaan. Vroeger kwamen er tientallen groepjes met kinderen langs op oudjaar, nu nog maar enkelen, het is al moeilijk om aan tien groepjes te geraken.
Een stukje nostalgie is aan het verdwijnen en ik vind dat wel een beetje jammer!
Het was toch zo fijn, in de kou, telkens hetzelfde liedje, zoveel huizen als kan, en dan liefst huizen die dicht bij elkaar stonden zodat je niet teveel tijd verloor met stappen... En dan 's middags thuiskomen, geld tellen, snoepjes die je niet lustte wisselen met je vrienden tegen een snoepje dat je wel lustte...
Ik zou het jammer vinden dat dit allemaal zou verdwijnen, maar je kan er nu eenmaal niets aan doen...
Nieuwjaarke zoete
een varken hé vier voete,
vier voeten en een staart,
da's toch wel een centje waard?
En nu is het uitkijken naar de volgende 'feestdag'. En dat is maandag: Verloren Maandag. Worstenbrood en appelbollen als maaltijd... Mmm... heerlijk! Dat is dan weer iets dat enkel de provincie Antwerpen kent, zo blijkt. Bij de bakkers in ons dorp ligt de toonbank vol met honderden worstenbroodjes, en bijna niets anders, geweldig om te zien eigenlijk. En dat is maar één keer per jaar hè. Zij die niet meedoen: je weet niet wat je mist!
Titel: New Year's Eve Jaar: 2011 Regisseur: Garry Marshall Schrijver: Katherine Fugate Acteurs: Michelle Pfeiffer, Zac Efron, Lea Michelle, Ashton Kutcher, Halle Berry, Robert De Niro, Jessica Biel, Robert De Niro, Katherine Heigl, Sarah Jessica Parker, Hilary Swank, Josh Duhamel en anderen Genre: Komedie, Romantiek Synopsis:
Het is oudjaar en dat wordt in Amerika gevierd met een groot feest op Times Square. We volgen heel verschillende mensen die elk op hun manier Nieuwjaar zullen doorbrengen; zo volgen we de organisatie achter het evenement op Times Square, twee mensen die vast zitten in een lift, een zieke man in het ziekenhuis, twee zwangere koppels en veel romantische zielen op zoek naar hun liefde voor het nieuwe jaar.
Dit is een typische feel-good movie voor een relaxt avondje film kijken. Er wordt meermaals vermeld in hun promotiemateriaal dat deze film van de makers van 'Valentine's day' is, en dat merk je zeer goed. Niet enkel de poster is zeer gelijkend, maar ook de keuze in acteurs in de opbouw van het verhaal.
Het was een leuke film, een goede komedie met op de juiste momenten de vleugjes romantiek. De verschillende verhaallijnen zijn ook leuk, en maken het extra makkelijk om te volgen, je wordt niet moe van het verhaal door de verschillen. Wat ik wel jammer vond is dat de verschillende verhaallijnen elkaar niet treffen. Heel soms merk je een connectie tussen twee personen uit twee verschillende verhaallijnen, maar meestal gaat die connectie gewoon verloren en zijn de verschillende verhaaltjes veel belangrijker dan de connectie die hen bij elkaar houdt. Bij zijn voorganger 'Valentine's day' was die connectie veel harder te merken, en liet men echt merken wat de verschillende relaties waren tussen de mensen. Nu waren er veel meer zonderlingen, verhaallijnen die niets met een ander verhaallijn te maken hadden.
Maar ik zei het al, voor een gezellig avondje film is deze film perfect. Het is een leuke film, niet de beste die ik ooit gezien heb, maar ook lang niet de slechtste.
Een jongen opzoek naar de oplossing van zijn leven...
Titel: Hugo Jaar: 2011 Regisseur: Martin Scorsese Schrijver: Brian Selznick, John Logan Acteurs: Asa Butterfield, Chloë Grace Moretz, Ben Kingsley, Sacha Baron Cohen, Helen McCrory, Christopher Lee, Jude Law en anderen Genre: Avontuur, Drama, Familie
5 Oscars gewonnen: Best Cinematography, Best Art Direction, Best Visual Effects, Best Sound Editing, Best Sound Mixing
6 Oscar nominaties: Best Picture, Best Director (Martin Scorsese), Best Adapted Screenplay, Best Original Score, Best Costume Design, Best Film Editing Synopsis:
Hugo Cabret is een wees en moet bij zijn oom, die de klokken in het treinstation van Parijs onderhoudt, gaan wonen. Hij woont in de muren van het station tussen de klokken. Wanneer zijn oom op een dag niet meer opdaagt, neemt Hugo het onderhouden van de klokken op zich. Ondertussen probeert hij het mysterie van een robot te ontrafelen. Die robot was hij samen met zijn vader aan het opknappen, maar nu zijn vader er niet meer is, denkt Hugo dat deze een boodschap van zijn vader meedraagt en deze wil hij te weten komen. Daarvoor heeft hij een speciale sleutel nodig om de robot te laten werken, en deze heeft hij niet.
Ondertussen ontmoet hij een bijzonder meisje, die ook wees is en bij haar tante en nonkel woont. En die nonkel heeft ook een groot geheim, en laat dat geheim nu iets te maken hebben met het mysterie van Hugo. Zal Hugo de boodschap van zijn vader kunnen ontrafelen en een thuis vinden? Ontrafel het geheim...
De film was een prachtig staaltje vakmanschap.
Eerst en vooral was het decor zo schitterend dat je daar alleen al de film voor moet gaan kijken! Het machinale van de grote klokken, het station, prachtig gewoon. Men heeft ervoor gezorgd dat de omgeving de juiste sfeer bracht aan het geheel van de film. Ook de locatie, Parijs, was een mooi toevoegsel. Het was misschien niet noodzakelijk om het verhaal in Parijs, of zelfs Frankrijk, af te laten spelen, maar toch brengt deze locatie een zekere meerwaarde. Het draagt zeker bij aan het nostalgische dat deze film wil overbrengen op het publiek: het romantische van Parijs, de Eiffeltoren als achtergrond, en dan nog die mooie grote klokken die allemaal nog moeten worden opgewonden.
Het verhaal zelf is ook mooi, maar misschien een beetje verwarrend.
Zeker het begin vond ik een beetje traag op gang komen, maar daarna was het zeker de moeite. Het begint vooral met het verhaal over het jongetje Hugo. Hoe ziet zijn leven eruit, hoe komt het dat hij daar is beland en wat moet hij doen om te kunnen overleven? Dan wordt er meer een focus gelegd op 'de robot' waar hij aan werkt, en het mysterie dat het met zich mee draagt. Maar hier wordt het publiek een beetje op het verkeerde been gezet. Je denkt te weten hoe het verhaal gaat evolueren: robot geeft boodschap van vader, Hugo moet iets doen, er ontstaat een verwikkeling die alles vertraagt, en Hugo vindt een warme thuis...
Wel, zo loopt het dus NIET... In zekere zin wel een beetje, maar eigenlijk dan ook weer helemaal niet. Vanaf dat punt springt men eigenlijk naar een tweede verhaallijn, die men dan in het verhaal van Hugo verweeft. Deze tweede verhaallijn handelt eigenlijk een beetje over de geschiedenis van de film, en één van zijn grondleggers ervan. Eigenlijk heeft deze verhaallijn niets te maken met het eigenlijke verhaal over Hugo, maar door enkele aanpassingen heeft men het er toch grandioos goed in verweven.
In mijn ogen heeft Scorsese dit prachtig gedaan, ik vond het echt een hele mooie film, ZEKER de moeite om eens te gaan kijken. Het verhaal was wel heel anders dan ik verwacht had, en zeker helemaal anders dan dat de trailer je doet vermoeden, maar dat gebeurt wel vaker. Het stukje filmgeschiedenis dat hij op een zeer creatieve manier verweven heeft in het verhaal, vond ik zeker een meerwaarde, maar ik snap zeker dat anderen dit juist het omgekeerde vinden, zeker als je een ander verhaal verwacht.
Het is bedoeld als kinder/familiefilm, maar ik denk dat deze, zeker in België, toch niet zo geschikt is voor kinderen. In die zin bedoel ik dat het voor hun wel eens saai kan gaan worden. Het is ook in het Engels met ondertitels, en is niet in het Nederlands gedubd te zien, dus zal het verhaal voor hen wat moeilijker zijn.
Maar toch zeker een aanrader...
Oja, nog dit: Ik heb deze film in 3D gezien, dit was dan ook de enige mogelijkheid. Hoewel ik eigenlijk tegen het principe van 3D ben, omdat ik vind dat dit nog steeds niet goed op punt staat en er dikwijls weinig van te merken is in de film en het dus zijn meerprijs niet waard is, vond ik het bij deze film zeer goed gedaan. Dit was de eerste keer dat ik een 3D film gezien heb waarbij ik ook echt tevreden was van het '3D-effect'. Toch ben ik nog steeds van zin, dat het een film niet beter maakt, in 2D zijn ze zeker zo goed, maar hier was het dus wel eens goed gedaan.
Dus... allemaal naar Hugo!!
De dag waarop iedereen heeft gewacht...
De dag waarop alle goede voornemens van start gaan, of toch zeker morgen als het vandaag niet is...
De dag van feest vieren, maar vooral van uitslapen...
De dag waarop je gaat eten bij je hele familie...
De dag waarop je iedereen die je tegenkomt 3 kussen moet geven, en ja dat is verplicht...
De dag waarop iedereen je feliciteert, want er is een dag *eheum* excuseer, een jaar voorbij...
Voor 2012 wens ik veel aan diegenen die maar weinig hebben,
wens ik geluk, aan zij die enkel ellende hebben gekend.
Ik wens vrede aan hen in oorlog,
en een oplossing voor zij die het niet meer weten.
Ik wens een helpende hand, voor hen in nood,
een groot festijn voor hen met honger.
Ik wens dat alles goed wordt, wat ooit slecht was.
Ik wens een beter jaar dan vorig jaar.
Ik wens dat al je mooie dromen mogen uitkomen.
Ik wens dat je mag worden wie je wil zijn, jezelf...
Ik wens dat wij allen vrienden zijn in een mooie wereld, in dit nieuwe jaar.
Ik wens het onmogelijke, maar wij kunnen ervoor zorgen dat dit het mogelijke wordt,
als we in dit nieuwe jaar, een beetje minder denken aan onszelf, en een beetje meer aan elkaar.
