Geef mij nen nieuwen hoed!
Mijnen ouwe is versleten,
ons moeder magt nie weten,
ons vader heeft het geld,
op de rooster geteld.
Het is weer zo ver, het Driekoningen zingen!
Waar wij tot vorig jaar woonden, was het geen Driekoningen, maar 'Nieuwjaarke Zoete'.
Dan gingen wij op oudjaar de hele voormiddag heel het dorp rond. Zoveel mogelijk huizen moesten we gedaan krijgen, want 's middags moesten we thuis zijn. Dus goed vroeg beginnen, tot alle ergernis van de mensen die de deur open moesten doen...
Ik vond dat zo leuk, maar het was wel altijd heel koud, en mijn voeten waren 's middags bevroren.
Dat was dan ons extraatje voor het volgende jaar, we hoopten altijd op een grote buit.
Wat mij opvalt is dat dit minder en minder wordt gedaan. Vroeger kwamen er tientallen groepjes met kinderen langs op oudjaar, nu nog maar enkelen, het is al moeilijk om aan tien groepjes te geraken.
Een stukje nostalgie is aan het verdwijnen en ik vind dat wel een beetje jammer!
Het was toch zo fijn, in de kou, telkens hetzelfde liedje, zoveel huizen als kan, en dan liefst huizen die dicht bij elkaar stonden zodat je niet teveel tijd verloor met stappen... En dan 's middags thuiskomen, geld tellen, snoepjes die je niet lustte wisselen met je vrienden tegen een snoepje dat je wel lustte...
Ik zou het jammer vinden dat dit allemaal zou verdwijnen, maar je kan er nu eenmaal niets aan doen...
Nieuwjaarke zoete
een varken hé vier voete,
vier voeten en een staart,
da's toch wel een centje waard?
En nu is het uitkijken naar de volgende 'feestdag'. En dat is maandag: Verloren Maandag. Worstenbrood en appelbollen als maaltijd... Mmm... heerlijk! Dat is dan weer iets dat enkel de provincie Antwerpen kent, zo blijkt. Bij de bakkers in ons dorp ligt de toonbank vol met honderden worstenbroodjes, en bijna niets anders, geweldig om te zien eigenlijk. En dat is maar één keer per jaar hè. Zij die niet meedoen: je weet niet wat je mist!
Flo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten