Gisteren (zaterdag 5 november) ben ik in Olen naar 'Life is Good' gaan kijken. Dit werd gespeeld door de vereniging 'Het Vierde Oor'.
© Het Vierde Oor
Dit stuk was een soort van filosofische vertelling over het wel of niet redden van een persoon, en wat daarbij de positieve en de negatieve gevolgen van zouden zijn.
Het decor bestond uit een bak met water waarin kermiseendjes in lagen met daarachter een reddersstoel, links stonden dan nog twee hometrainers die dienst deden als zogezegde fietsen. Dit alles stond op een verhoogje.
Dit was voor mij een beetje een teleurstelling. Ik wist niet wat ik moest verwachten, want ik ben nogal last minute ernaartoe gegaan, maar het viel toch wel tegen.
De spelers waren op zich wel goed, ze zaten perfect in hun rol. Er waren 3 spelers, 1 man en 2 vrouwen. Je kan zien dat ze goed toneel kunnen spelen. Ik denk dat vooral de regie hier een beetje de mist in gegaan is.
Het stuk zelf is heel filosofisch en misschien ook wel een beetje absurd. Een man verdrinkt en 2 vrouwen blijven een uur lang 'filosoferen' over de voor en tegens van het redden van de man. Het stuk zelf is best wel absurd en misschien wel moeilijk te spelen, maar het kon toch beter.
Je zag dat de regisseur er grappige stukjes in wou brengen, maar die kwamen er niet helemaal goed uit en er waren ook verschillende dingen ingebracht waarvan ik het nut absoluut niet snapte. Zo kwamen de 3 spelers allemaal op en begroetten ze elke toeschouwer, en elkaar, met 'goedenavond' en legde ze op elke tafel (het was geen tribune maar # tafeltjes) een kermiseendje, dat op zich duurde zo'n 5 à 10 minuten. Het feit is dat men er achteraf helemaal niets mee deed en het dus eigenlijk geen nut had. Ik dacht dat men zo van het begin duidelijk wilde maken dat er veel interactie ging zijn tussen de spelers en het publiek, maar daar heb ik ook niet zo heel veel van gemerkt.
Wat me ook een beetje stoorde was de man in de vorm van de verteller, zeker in het begin. Hij speelt eigenlijk de verdrinkende man en soms de verteller. Zo zegt hij bijvoorbeeld: "De één zegt" (en dan zegt de ene vrouw iets) "waarop de ander antwoordt" (en dan zegt de andere vrouw iets). Vooral in het begin vond ik dit een beetje stom en overbodig. Op het einde was dit misschien wel grappig omdat de vrouwen er 'geïrriteerd' van werden en die rol overnamen en zo begonnen te vertellen wat de man moest doen.
Mijn conclusie bij dit stuk is dat je een beetje op je honger blijft zitten. Het was niet slecht gespeeld, maar het had, naar mijn inzien, veel anders en beter kunnen zijn met andere regie-instructies.
Schrijver: Toon Tellegen
Regisseur: Edith Vande Schoor
Acteurs: Mich De Laet, Gerd Reijmakers, Rony Van Rumst
Website van 'Het Vierde Oor'
Flo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten