Hierbij zet ik een tekstje dat ik geschreven heb in de tijd dat men bij mijn grootvader kanker heeft ontdekt, dit was in januari/februari 2010. Enkele maanden later is hij gestorven.
Voor Pa (°26 december 1928; +20 mei 2010)
DUISTERNIS
Tijd is op dat moment een vervloeking. "Wat als... ?" is dan meestal de vraag. Dat zal je nooit weten. Zelfs in een andere wereld is de tijd de hoogste macht. Niets of niemand kan daar iets aan veranderen.
Je daden, je woorden, je emoties, je gedachten... Wat gebeurd is, is gedaan. Enkel herinneringen blijven een product van dit hele gebeuren. Ze kunnen vervagen, maar verdwijnen doen ze nooit. En dan, slechts een kleine handeling, een kleine lach, een straaltje zonneschijn of een beetje hoop doen deze herinnering weer opflakkeren en herleven uit zijn as. Deze herinneringen zijn de mooiste, diegenen die je dacht verloren te zijn, maar die je op een onverwacht moment weer doen lachen.
In de duisternis lijkt alles te verdwijnen. Het is donker en stil, geen plaats voor een lach, enkel voor een traan. Maar wanneer je goed kijkt zie je de straal. De straal van al het goede die je altijd door de duisternis leidt. Zie je hem niet? Kijk dan nog eens, want deze straal verdwijnt niet, hij blijft eeuwig. Gemaakt uit al het positieve, al de goede herinneringen, de glimlachen, de liefde en de hoop. Het geeft je dat gevoel: vertrouwen en geluk.
Het schijnt onwerkelijk, maar het is waar. Vertrouw me maar...
24 februari 2010
Flo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten