Titel: Titanic Jaar: 1997 Regisseur: James Cameron Acteurs: Leonardo DiCaprio, Kate Winslet, Billy Zane, Kathy Bates, Frances Fisher, Gloria Stuart en anderen Genre: Avontuur, Drama, Geschiedenis 11 Oscars gewonnen: Best Picture, Best Director (James Cameron), Best Art Direction-Set Decoration, Best Cinematography, Best Costume Design, Best Effects-Visual Effects, Best Film Editing, Best Music-Original Dramatic Score, Best Music-Original Song, Best Sound 3 Oscar nominaties: Best Actress in a Leading Role (Kate Winslet), Best Actress in a Supporting Role (Gloria Stuart), Beste Makeup
Het is 100 jaar geleden dat de Titanic in aanvaring kwam met een ijsberg en zonk. 1522 mensen kwamen die nacht om het leven.
Het was niet de grootste scheepsramp uit de geschiedenis, wel de meest bekende. Iedereen heeft de film 'Titanic' van James Cameron zeker al eens een keertje gezien. En wie dit nog niet heeft gedaan, moet er dringend werk van maken. De film is een klassieker die het dramatische verhaal vertelt van het zinkende schip 'Titanic'. Cameron maakte de film nog emotioneler en persoonlijker door er het fictionele verhaal van Jack (Leonardo diCaprio) en Rose (Kate Winslett) in te verweven.
Naar aanleiding van de honderdste verjaardag is 'Titanic' terug op het grote scherm te zien. Ditmaal in 3D, en ik ben deze natuurlijk gaan kijken...
In tegenstelling tot vele anderen, was ik eigenlijk een beetje teleurgesteld. Ik vond de 3D niet de toegevoegde waarde die men had beloofd. Net zoals in vele andere films vind ik de 3D hier weer niet goed genoeg, ik had het ook spectaculairder verwacht. Ik had een groot probleem om de film scherp te kunnen zien. Het probleem was dat het 'focuspunt' wel scherp was, waar de camera dus op gericht is eigenlijk, maar de rest er rond had een flou waardoor het voor mij wazig overkwam. Dat vond ik wel jammer, want zo kun je maar één deel van de film volgen, terwijl ik ook graag op de details in de achtergrond let. Dat ging nu gewoon niet.
Buiten de 3D vond ik het wel eens leuk om deze film op het grote scherm te zien. Die film hoort daar gewoon, en komt daar dus helemaal tot zijn recht. Een bioscoop is gewoon niet te vergelijken met de kleine televisie bij je thuis. Het nadeel was natuurlijk dat ik hem al had gezien... Meerdere keren zelfs. Ik wist dus wat er ging gebeuren en dat haalde de spanning toch wat weg. Maar ja, je blijft hopen dat het schip de ijsberg niet raakt en je gelooft dat Jack en Rose het deze keer wél gaan redden... Ach ja... Het mocht niet zijn.
Woensdag (4 april) ben ik in Antwerpen in de Koningin Elisabethzaal naar ‘Robin Hood’, de musical van Studio 100 gaan kijken.
De musical is een herneming van de originele versie die in première ging in 2001. Zowel het verhaal als de liedjes zijn dezelfde. De cast daarentegen is helemaal anders.
Het verhaal is wel gekend. Koning Richard van Engeland is op kruistocht waardoor zijn broer Jan de troon overneemt. Maar deze koning Jan blijkt allesbehalve goedaardig te zijn. Hij berooft, samen met de Sheriff van Nothingham, het volk door hoge belastingen op te leggen. Al wie niet betaalt, wordt opgesloten. Robin Hood komt op voor het volk. Hij steelt van koning Jan en geeft alles terug aan de eigenaars. Maar dan wordt Robin verliefd op Marianne, de dochter van koning Richard. Zal het Robin lukken zijn strijd met koning Jan te winnen?
Ik heb in 2001 de originele versie gezien. Ik was toen 9 jaar maar toch kan ik me er nog heel wat van herinneren. Ik heb veel musicals van Studio 100 en Music Hall gezien: Assepoester, Pinokkio, Peter Pan, Doornroosje, De 3 Biggetjes, The Sound of Music, ... maar Robin Hood was mijn grootste favoriet. Het verhaal ging niet zomaar over prinsessen en heksen, maar over een echte held waar ik naar opkeek. Robin Hood was mijn grote held en ik wilde ook zo zijn. Mijn zus had ook de cd van de musical en die liedjes kende ik woord per woord vanbuiten, nog steeds trouwens.
Mijn verwachtingen waren dus groot. En toen ik wist dat de musical een exacte kopie ging zijn van de versie die ik gezien had in 2001, verwachtte ik er niet te veel van. En dan Jelle Cleymans als Robin Hood en de eeuwige Studio100-prinses Free Souffriau als Marianne leken me een vreemde keuze. Maar toch was ik nog enorm benieuwd.
En wat was ik aangenaam verrast! De acteurs waren geweldig. Jelle Cleymans was perfect als Robin Hood. Ik wist dat hij een goed acteur was, maar ik dacht niet dat hij gepast zou zijn voor deze rol. Ik zat er dus helemaal naast, hij was super! Ook Free Souffriau was goed, zoals altijd eigenlijk. Het was leuk dat Koen Crucke en Peter Van de Velde opnieuw respectievelijk hun rol van koning Jan en Kleine Jan op zich namen, en ook zij deden het weer uitstekend. Waar ik eigenlijk nog het meeste bang voor was, was voor Peter Thyssen als de Sheriff van Nothingham. Ik kende hem eigenlijk als 'Prins Maurice' van de musical Doornroosje, een beetje de 'belachelijke' rol die vooral de grappige noot moest brengen. Ik vroeg me dan ook af of hij de gemenerik die Door van Boeckel altijd perfect wist neer te zetten tot leven kon wekken. Hij was perfect! Hij was gemeen, hij kon goed zingen, zijn mimiek bleef altijd juist, hij was precies hoe het moest zijn.
Mijn vooroordelen waren dus absoluut niet op hun plaats en ik heb genoten van de musical!
Het was echt een beetje nostalgie voor mij! De liedjes die ik mee kon zingen, de jaloezie naar Marianne omdat zij de stoere Robin Hood krijgt, de walging naar de sheriff toe, het kwam allemaal weer naar boven.
Er waren ook een paar nieuwe dingen, zo waren de twee rollen die Walter Baele op zich nam een leuke komische noot. Hij speelde enerzijds 'Simpele Joe', één van de bewoners van het bos en tevens vriend van Robin, alleen was hij een beetje simpel van geest. Anderzijds speelde hij een bewaker met een verwijfd kantje. Hij was goed en de kinderen in de zaal konden zijn humor wel smaken!
Het ensemble (de personen die niet echt een vaste rol hebben en hier fungeren als bewoners van het bos) was in deze musical sterk verlaagd in aantal. Tegenover de musical van 2001 zijn er zeker een tiental mensen geschrapt. Toch was dit niet slecht. Het was persoonlijker en het waren stuk voor stuk goede zangers, dansers en acteurs.
Een paar dingen vond ik minder goed, maar daarom niet slecht:
- Prinses Marianne (Free Souffriau) zong de liedjes op een iets andere toon dan de Marianne in 2001. Dat vond ik wel jammer, maar dat is natuurlijk omdat ik kan vergelijken. Ik was de liedjes net iets anders gewoon.
- Chris Cauwenberghs leek me een beetje onwennig in zijn rol als 'Broeder Tuck'. Het leek alsof hij zich niet altijd honderd procent aan zijn tekst hield, wat wel eens meer gebeurt in het theater, maar de andere acteurs deden dit niet. Daardoor leek hij een beetje een buitenbeentje. Maar het kan ook een toevalligheid zijn want hij heeft toch al veel ervaring met bijvoorbeeld de Plopshows waar hij altijd de rol van kabouter Lui op zich neemt.
Nog enkele grappige dingen:
- In de tekst waren enkele grappen verwerkt die verwezen naar andere producten, shows of series van Studio100. Zo zei Broeder Tuck (ook wel gekend als kabouter Lui bij Plop) wel eens enkele gekende oneliners als: 'Ik word daar zo moe van' en 'Dag iedereeeeeeen'.
- Er leek even iets mis te gaan wanneer er opeens een grote steekvlam uit een lantaarn kwam. Het viel niet erg hard op, maar de blik van Walter Baele op dat moment sprak boekdelen.
De musical is een echte aanrader voor jong en oud. Misschien ben ik niet het doelpubliek van Studio100, ik heb toch enorm genoten. Het was perfect!
Regisseur: Gert Verhulst Schrijvers: Hans Bourlon en Gert Verhulst Acteurs: Jelle Cleymans, Free Souffriau, Koen Crucke, Peter Thyssen, Chris Cauwenberghs, Peter Van de Velde, Walter Baele, Patrick Onzia, Evert Verswyvel - Pieter Vreys - Remi De Smet, Canick Hermans, Dennis Willekens, Nick Fleuren, Helen Geets, Joke Bleyenberg, Nathalie De Mey, Nordin De Moor, Sandor Stürbl, Sjoerd Oomen, Sven Tummeleer en Tim Van Der Straeten Muzikanten: Kristof Aerts, Hans Verhulst, Marc Goris, Hannes De Maeyer, Paul De Coninck, Arne Lagatie, Stijn Norga, Jonas Van Hoeydonck en Els Wilmaers o.l.v. Dirk De Caluwe
Mijn zus werd vandaag 18 jaar. En dat moest gevierd worden!
Dus ik ben aan het bakken geslagen en ik heb geprobeerd enkele cupcakes in elkaar te flansen.
Het zag er in ieder geval al beter uit dan de whoopies van vorige keer...
Cake is dan ook mijn specialiteit, maar het versieren had ik nog nooit gedaan.
En dit is het resultaat:
Voor een schoolopdracht heb ik verschillende mensen op straat moeten interviewen. Een voxpop zoals dat in vaktermen heet. Mijn vraag aan deze mensen was simpel:
Verkiest u een Vlaamse film of kijkt u toch liever naar een film uit Hollywood?
CC BY-SA 2.0 Philld
De Vlaamse film wint aan populariteit. De kwaliteit van de verhalen stijgt en de acteerprestaties zijn zeer goed. De Oscarnominatie voor Rundskop is hier het ultieme bewijs van. Maar wat kiest de gewone Vlaming: een Vlaamse of een Amerikaanse film?
Het resultaat kan u bekijken op mijn 'schoolblog', die u kan vinden door op deze link te klikken.
Gisteren stond het internet er opeens vol mee!
Facebook, Twitter, Youtube en andere sociale media stonden vol met 1 filmpje dat overal gedeeld werd: 'Kony 2012'.
Het filmpje is een mini-documentaire van 'Invisible Children Inc'. Een grote groep jongeren die opkomen voor kinderen in nood in Afrika.
Aan het woord is Jason Russell. Hij vertelt het verhaal van Jacob, een jongen die hij ontmoette in Afrika en die een vriend is geworden. Hij laat beelden zien van Jacob en honderden andere kinderen die niet in hun eigen huis kunnen slapen omdat er dan te veel kans is dat ze worden ontvoerd.
Er verdwijnen regelmatig kinderen in Uganda (Centraal Afrika). Ze worden ontvoerd door LRA, een rebellengroep die de jongens gebruikt als kindsoldaten en meisje als sekslavinnen. Deze groep staat onder leiding van Kony.
Sinds kort heeft de Verenigde Staten militairen gestuurd naar Uganda om Kony te arresteren en te vervolgen. Maar ze dreigen op deze beslissing terug te komen omdat ze hem niet vinden.
(c) Invisible Children Inc.
Daar wil 'Invisible Children Inc' iets aan doen. Ze willen een 'leger' maken met zoveel mogelijk jongeren die strijden TEGEN de rebellengroep, tegen Kony en vóór de veiligheid van alle kinderen en jongeren in de wereld. Met dit 'leger' is er nu een actie gepland. Iedereen moet Kony bekend maken, want het probleem is dat niemand weet wie hij eigenlijk is. Door hem 'beroemd' te maken en hem extra onder de aandacht te brengen, zal het voor Kony veel moeilijker worden om zichzelf te verstoppen en voelt Amerika meer druk om verder te gaan in hun participatie om Kony te arresteren en de ontvoeringen te stoppen.
Deze oproep geldt voor iedereen: MAAK KONY BEKEND!! Verspreid het filmpje op Facebook en Twitter, zorg ervoor dat al je vrienden hetzelfde doen. En als je nog meer wil doen: deel flyers uit, hang posters op, praat erover... 20 april is de dag waarop iedereen opgeroepen wordt om de grote steden vol te hangen met posters, flyers, doeken met het gezicht van Kony.
Het maakt niet uit wat je doet, hoe groot of klein de actie is die je onderneemt, die ene persoon meer kan het verschil maken. Als alle jongeren in de wereld hetzelfde doel voor ogen hebben, kunnen we ervoor zorgen dat het lukt.
Er is in die 2 dagen dat het filmpje online staat al veel reactie gekomen. Velen willen helpen, maar anderen staan ook zeer kritisch tegenover de actie. Mijn opinie is deze: je hoeft niets te kopen, betalen of doneren aan deze actie. Dat is nu eenmaal iets wat je zelf beslist. Er zijn zoveel non-profit organisaties die als corrupt worden aanzien of kritiek krijgen op wat ze doen. Ik denk dat vooral de boodschap die deze groep brengt belangrijk is. Als wij internetgebruikers kunnen helpen een crimineel te pakken te krijgen door een filmpje te delen een een boodschap uit te dragen, waarom zou je het dan niet doen? Laat de actie bekend worden, als het zo honderden, duizenden kinderen helpt! Er is bij veel zaken al gebleken hoeveel invloed het internet, en dan vooral de sociale media zoals Twitter, Facebook en blogs, kan hebben. Een grote massa kan iets bereiken, en daarvoor hoeft geen geld aan te pas te komen.
Ik vraag jullie een kleine moeite, neem een halfuurtje de tijd om de documentaire te bekijken, het is van levensbelang. En daarna doe je wat je zelf wil. Maar weet dat één kleine klik om het filmpje te delen of Facebook al een groot verschil kan maken!
Ik heb mijn kookkunsten nog eens bovengehaald en Whoopies gemaakt.
Voor mijn verjaardag had ik van twee vriendinnen een kookboek en een bakplaat voor 'Whoopies' gekregen. Dus het werd wel eens tijd dat ik die ging uittesten.
Wat zijn Whoopies? Wel, simpel uitgelegd zijn dat eigenlijk gewoon twee platte cakejes met een crèmeke tussen en het geheel is ongeveer zo groot als een macaron. Lekker dacht ik...
Maar amai, is me dat tegengevallen!
Ik had gekozen voor de Whoopies met chocolade en passievrucht. Het leek een heerlijke combinatie en de foto zag er ook veelbelovend uit. Vertrouw dus nooit een foto in een kookboek...
Ik heb het recept perfect tot op de letter gevolgd. Hieronder kan je eens vergelijken. Boven, de foto uit het kookboek van hoe ze eruit zouden moeten zien, onder hoe ze er in het echt uitzagen.
Kookboek-Whoopies
Echte Whoopies
Ik dacht al dat het niet kon hoor. Er moest meer dan 50 gram cacao én dan nog eens 200 gram pure chocolade in het deeg, dan kan het niet anders dan dat die bruin worden. In het kookboek leek er niet eens chocolade in te zitten...
Ze waren véél te zwaar, er zat echt veel te veel chocolade in en de eieren moesten niet gescheiden worden waardoor ze nog zwaarder waren. Het crèmeke was echt niet lekker, de passievrucht kon fris zijn, maar het kookboek zei dat er nog chocolade bij in moest, en dat was er echt te veel aan...
Volgende keer volg ik gewoon mijn eigen intuïtie. Kookboeken zijn niet te vertrouwen!
